Wysiłkowe nietrzymanie moczu to popuszczanie moczu (choćby kropli) podczas wysiłku, kaszlu, śmiania się, podskoków itp. Często pierwsze objawy są bagatelizowane, przyjmowane za „normę”, co niestety powoduje ich nasilanie się. Pacjenci często zgłaszają swój problem dopiero, gdy wyciekające duże ilości moczu utrudniają życie zawodowe czy rodzinne, towarzyskie.

Parcia naglące to sytuacje, w których chęć oddania moczu jest przymusem do znalezienia toalety w czasie krótszym, niż 15 minut. To schorzenie, które podporządkowuje pod dostępność toalety całe życie – a więc wyjazdy na wycieczki, wyjścia na zakupy itp. Może przerodzić się w nietrzymanie moczu z parcia – a więc popuszczanie w momencie odczucia parcia na pęcherz.

Pęcherz nadreaktywny to konieczność opróżnienia pęcherza częściej, niż co około 2 godziny, a przy tym ilość moczu jest na ogół niewielka (mniej, niż 350 – 400 ml). Innym objawem nadreaktywności pęcherza jest uczucie niepełnego opróżnienia.

Tak zwane ćwiczenia Kegla, (samodzielne lub grupowe, na specjalnych zajęciach), stosowanie kulek dopochwowych (u kobiet) czy elektrostymulacji ma za zadanie jedynie wzmocnić mięśnie. Jednak przyczyną problemu bardzo często nie jest osłabienie mięśni – wówczas ich wzmacnianie nie poprawi sytuacji. Nadmierne napięcie niektórych mięśni dna miednicy, ich ból, ucisk na nerwy prowadzi do złego funkcjonowaniu systemu pęcherz – zwieracze, a w efekcie do problemów z trzymaniem moczu.

Fizjoterapia nietrzymania moczu  to więc zdiagnozowanie przyczyny poprzez wywiad z pacjentem i dokładne zbadanie dna miednicy. Następnie dobranie metody lub metod do stanu dna miednicy konkretnego pacjenta.